In Nederland is het bloed verzengend heet en in Malawi stijgt langzaam de voor ons ‘koud voelende’ 23 graden naar een zeer aangename 30 graden.

Mijn blote voeten zijn verstrengeld in een warm, harig hondenlijf. Robin ligt languit en ontspannen rond mijn benen op de houten vloer van onze veranda. Zo nu en dan voel ik een natte lik over mijn voet, komt zijn kop omhoog en checkt hij vluchtig of alles nog in orde is.

Sinds juni heeft FloJa een nieuwe aanwinst met de naam Robin. Robin is 7 jaar en een mengelmoesje van een Belgische herder en een Malawiaans vuilnisbakkenras.  Hij was de hond van onze Nederlandse vriendin Doutsen Langhout  die na ruim 4 jaar Malawi heeft ingeruild voor Guinea. Met pijn in haar hart moest ze Robin achterlaten en een ander, liefdevol thuis voor hem zoeken.

Bij ons heeft Robin ineens een riant terrein, in plaats van 1 nu 2 baasjes, 88 kinderen die met hem willen spelen en 3 nieuwe hond-vrienden. Wie wordt daar nou niet blij van?

Alhoewel de roedel, met Tiger in the lead, wel even een paar dagen nodig had om te herschikken, is het geweldig om te zien hoe Bruno nu oprecht blij is met zijn nieuwe ‘mattie’. Nillis  hobbelt er, een beetje in slow-motion, gewoonlijk blij achteraan en doet zijn eigen ding.

Tiger grauwde een paar dagen imponerend, maar gaf uiteindelijk, hetzij schoorvoetend, zijn leidersrol over aan Robin. Al snel was het duidelijk, de plekken zijn weer verdeeld, de posities weer ingenomen.

En hij doet het zo goed, onze Robin. Ook met de kinderen, wat toch wel belangrijk is op een kleuterschool als de onze. En wordt alle aandacht van graaiende kinderhanden hem iets te overweldigend, dan draait hij zich wat hooghartig om en loopt met zijn neus in de wind weg.

We hebben er ook een geweldige waakhond bij. Robin is Nederlandse commando’s gewend en sprint overal op af waarbij wij roepen…’ Pak ze’!! Zijn 3 maatjes hebben hem het vak ‘varkens jagen’ al tot in de puntjes bijgebracht. Met huppelende sprongen en imponerend geblaf rennen de helden op een groep loslopende varkentjes af, die met extreem gekrijs alle kanten op schieten een veilig onderkomen zoekend.

Dat gaat weleens bijna mis, dan wordt er een big in zijn bil gebeten of er sneuvelt een ongewenste buur-kip, hagedis of slang. Maar  trots, met hoge oren en geheven staart, komt Robin terug rennen;  ‘kijk baas, ik heb  ‘ t effe voor je opgelost hoor’.

Er is maar één klein probleempje; hij haalt letterlijk zijn hondenneus op voor hondenbrokken. Meneer is gewend dat er voor hem wordt gekookt. Maar dat vinden wij heel on-Malawiaans, erg onpraktisch en veel te duur.

Dan is ineens de training gedragstherapie uit mijn jaren als psychiatrisch verpleegkundige zo maar weer handig. Stapje voor stapje bouwen we nu de ‘mensenvoeding’ af en het eten van ‘hondenvoeding’ op. En ik ben best een beetje trots omdat hij sinds deze week zijn portie hondenbrokken… MET een scheutje in kookolie 😉 , gretig naar binnen werkt.

Sinds vrijdag 2 augustus is het officieel zomervakantie op FloJa. De kids hebben als traktatie geitenvlees gegeten, deden hun ouders versteld staan bij hun presentatie wat ze allemaal hebben geleerd en zongen, gezamenlijk met de leraren, een heus FloJa lied. 27 kinderen gaan FloJa verlaten en stromen zoals ieder jaar door naar de lagere school. Deze groep is voor ons extra bijzonder omdat het de allereerste kinderen zijn, waarvan ik zelf, twee en half jaar geleden de intake heb gedaan.

De afgelopen weken heb ik geregeld even moeten slikken bij alleen al de gedachte aan het vooruitzicht dat ze FloJa gaan verlaten. Samen hebben we van papier en stickers prachtige Primary – mutsen gemaakt die ze op de sluitingsdag mochten dragen. We hebben de Primary-uniformen die ze van FloJa krijgen, doorgepast. We hebben gegiecheld toen iedereen in zijn onderbroek stond en gegrapt om degene die haar uniformjurk achterstevoren aantrok. Twee en half jaar lang, iedere ochtend kwamen ze op ons af rennen, een vuistje of high fiven, knuffelen of een tekening showend. Twee en half jaar lang, heb ik ze ‘Red Colour, Green Colour’ en de maanden van het jaar horen roepen….. in die twee en een half jaar ben ik aan ze gehecht geraakt…. en nu moet ik ze loslaten. Maar gelukkig blijven er altijd nog ruim 61 even schattige kinderen over en er komen weer ongeveer 27 nieuwe leerlingen bij.

Ik heb respect voor alle leraren die deze cyclus van afscheid nemen, ieder jaar moeten doorstaan. Misschien tevreden met wat dit kind heeft bereikt. Klaar voor de volgend fase. Maar ook een beetje treurig omdat het uit het zicht zal verdwijnen. Het hoort erbij, ze zijn er klaar voor en natuurlijk zijn we trots dat FloJa weer 27 toppers heeft klaargestoomd.

 

Heel even leek het er op dat ook Andre en ik onze biezen konden pakken, want het volgende was het geval.

In Juli 2017 hebben we een soort verblijfsvergunning aangevraagd. Een zogeheten TEP aanvraag (Temporary Employment Permit) duurt volgens de immigratie website, 6 weken. Maar in Malawi weten we al een poosje dat tijd heel betrekkelijk is. Weet je dat veelzeggende spreekwoord nog: ‘Europeanen hebben een horloge, Afrikanen de tijd’.

Nou dàt dus….We zijn nu ruim een jaar verder en 2 weken geleden ontvingen we van het hoofdkantoor immigratie in Blantyre, ineens een wat slordig dubbelgevouwen A4-tje, zonder envelop via de post.

Aanvraag AFGEWEZEN !! En nu zo snel mogelijk je spullen pakken en vertrekken, anders zijn jullie strafbaar!

Andre en ik moesten er hard om lachen. Zo’n vodje van een brief, zonder enige toelichting of nuance. We vermoedden dat één of andere ambtenaar gewoon een rotdag had en niet verder in de papierstapel wilde duiken. Hoppa stempel erop, afwijzen en als standaard brief verzenden.

Maar het mooiste was, dat onze contactpersoon van de immigratie in Mzuzu, ons via de whatsapp vrij bout adviseerde de brief te verscheuren. ‘ Er is iets mis gegaan’ reageerde ze….’weggooien die boel’.

Hier zijn geen landelijke computersystemen waarin deze belangrijke informatie makkelijk is terug te vinden. Wij vermoeden dat een brief als deze, op zichzelf staat en alleen in Blantyre is geregistreerd. En zodra we bij één van de vele wegblokkades in Malawi zouden worden aangehouden, weet de plaatselijke beambte absoluut niets van de afwijzing. Hij zal ons paspoort checken en lezen dat de TEP procedure nog steeds loopt. Hij zal ons met een vriendelijk knikje verzoeken nu toch maar eens haast te maken met die vergunning en ons verder een fijne dag wensen…

We belden eerst maar eens naar Blantyre, waar het advies klonk om bezwaar aan te tekenen. Maar waartegen? Er staat immers geen reden vermeld. Ach, zegt de man aan de andere kant van de lijn, schrijf maar gewoon iets op, misschien iets over dat jullie functie niet door een Malawiaan is over te nemen, dat moet wel genoeg zijn.

Ha.. wat nou, je spullen pakken en wegwezen?!….rare jongens die Malawianen!

Maar soms staan we ook verbaasd, hoe kundig ze andere zaken aanpakken.

Zo hebben Jan en Floor ooit een bijenkast opgehangen in de tuin achter ons woonhuis. Waarschijnlijk heeft Jan ooit een imker ambitie gehad. Alleen Andre en ik hebben dit talent in onszelf nooit ontdekt, dus de kast hangt daar al jaren, zonder dat we er ooit naar omkijken.

De bijenfamilie breidde zich met de jaren flink uit en rond de kast was vaak een indrukwekkend gezoem te horen.

 

In Nederland zijn momenteel allerlei campagnes gaande om bijen te beschermen. De mensheid heeft om diverse redenen juist bijen nodig naar het schijnt. En uiteraard steunen wij de natuur.

Alleen de Nederlandse bij en zijn Afrikaanse soortgenoot blijken nogal verschillend te zijn. Waar de Nederlandse bij veelal behaard, nectar etend en vredelievend van aard is, hadden wij te maken met een Afrikaanse soort die kaler is en als bijenvolk behoorlijk agressief kan reageren wanneer ze zich bedreigd voelen. Vandaar ook wel de naam Africanised Honey (Killer) Bee. Niet dat ik er veel verstand van heb maar de kinderen reageerden vaak zo angstig, waardoor ik op de kenmerken van bijenvolken ben gaan googlen.

Iedere middag na schooltijd spelen er naast die bijenkast, 10 tot 15 school- en buurtkinderen. Er is een trampoline en we hebben een enorme speelgoedton met barbies, auto’s, lego, educatieve puzzels en spellen zoals Memory en Jenga. Een paradijsje vol kinderpret….als de bijen zich braaf bij hun kast hadden gehouden.

Maar gezien de angst, besloten we uit voorzorg dat de kast toch maar weg moest. Maar hoe?

En dan merk ik weer hoe ver wij tweeën van de natuur verwijderd zijn geraakt en de mensen hier dit soort vraagstukken vanuit een natuurlijk weten oplossen.

In de donkerte van de avond pakten 8 mannen met handschoenen (maar zonder pakken), brandende takken en liepen op de bijenkast af. In eerste instantie kluwden de bijen samen op en in de kast. Maar het vuur hield ze op afstand en verschillende bijen sneuvelden door het vuur. Toen de kast eenmaal open was en de honingraten uit elkaar gehaald, zwermden de bijen in razend tempo uiteen. Stap 1 van het project ‘bijenhuis ontmantelen en onbewoonbaar maken’ was gezet.

Ons huis, het wasgoed wat ik vergeten was binnen te halen 🙁 , de buiten lampen, echt alles zag letterlijk zwart van de bijen. Andre en ik stonden heel schijterig binnen en keken op een afstandje vanuit het raam toe hoe de ontmantelingsactie verliep. Maar al snel zat ook het muggengaas voor onze neus, in no time vol met bijen en het gezoem was als in een horror film, beangstigend dichtbij.

Het heeft 2 dagen geduurd en iedere dag nam de zwerm bijen in volume iets af. Maar de laatste groep, die een enorme bal vormde op veilige hoogte in de boom, verdween als laatste.

De mannen vertelden me dat het bijenvolk zoveel mogelijk bij elkaar blijft zolang ze nog geen nieuw huis hebben. Een paar bijen vliegen op onderzoek uit en zodra een nieuwe plek is gevonden vliegt de zwerm uit om zich opnieuw te vestigen. Wat is de natuur toch geniaal en waanzinnig intrigerend.

De volgende ochtend bleek een aantal mannen toch geprikt. Collate had een dikke wang en ook Edmond was in zijn hals te pakken genomen. We hebben de arme maar super stoere kerels allemaal als goedmakertje maar extra ‘gevarengeld’ uitgereikt…. En daarmee kon het project ‘bijenkast ontmantelen’ weer van ons lijstje.

Daar waar wij tekort schieten in kennis rondom de natuur, is Andre wel weer een kei in rekenen. Voor mij een gelukje want ik heb echt niets met cijfers. En van zijn kennis kan onze omgeving dan weer gebruik van maken.

Zo komt Louis bijna iedere dag bij ons huis. Louis is bijna 17 en een heel verlegen, bescheiden goedlachse buurjongen. Hij zit op de middelbare school (Secondary) en heeft veel moeite met wiskunde. We hadden Louis al, nog voor hij bij ons aanklopte, een aantal keer ’s avonds bij de nachtwakers gesignaleerd. Daar heeft hij namelijk licht en kan hij studeren…..

Louis gaat overdag naar school en in de middag is hij koeiendrijver en begeleidt hij de kudde van oma (zie blog juni 2016 ‘Een wereld van verschil’) met 22 koeien van en naar het Malawimeer om te drinken. Op die manier verdient hij een eerlijk zakcentje en kan hij zijn schoolgeld betalen.

Ik ben heimelijk verliefd op Louis. Zo’n jongen zo’n een open gezicht en gretige interesse om te leren, raakt me. En Andre helpt hem iedere dag een uurtje als het kan. Louis hangt aan Andre’s lippen en doet zijn uiterste best om de juiste antwoorden te vinden. Zijn achterstand op rekenen is best schokkend, zelfs ik doe het beter. Maar stapje voor stapje leert hij hoofdrekenen en de tafels van 1 tot 10. Om het nog wat aantrekkelijker te maken heeft Andre hem een smartphone te leen gegeven met een paar rekengames. Geweldig vindt Louis dit. Zijn afkeer en tegenzin is inmiddels omgeslagen naar gretig willen weten en snappen. En we wachten vol spanning of hij dit jaar zijn toetsen heeft gehaald.

En dàn komt Louis ineens op de vroege zondagochtend met een verkreukeld plastic flesje, half gevuld met verse koeienmelk. ‘Uit dankbaarheid’, zegt hij….’om wat jullie voor me doen’. Is het niet schattig!! Dan smelt je toch……..???