Op het verkeerde been gezet

Het regent pijpenstelen. Het is duidelijk dat het regenseizoen in volle gang is en we hebben de indruk dat het dit jaar veel vaker regent dan afgelopen jaar.

Khulungira is a village in central Malawi, near the border with Mozambique. About 150 families live here. It is 27 km from the nearest paved road and 50 km from the nearest town. Khulungira is not a model village. It has benefited from a number of aid projects, and you can clearly see the impact of those. But the villagers are still poor. There is no electricity and no running water. No one here owns a car or a motorcycle. Few parents can afford to send their children to secondary school. The people of Khulungira grow their own food, cut their own firewood and build their own houses. When they need money, a family member will gather some produce (a bowl of dry beans, a baby goat, a basket of fruit) and walk or ride a bicycle to a small market about 20 km away. They'll use the earnings to buy items like lamp oil, schoolbooks or salt. Here farmers and goats alike shelter from the rain.(Foto: ILRI/Stevie Mann)

Het pad naar FloJa wordt er door al die regen niet beter op. Enorme watergeulen vormen zich, het zandpad spoelt kaal en enorme keien komen vrij te liggen. Het was al een hobbelweg, maar nu is er niet tegenaan te werken.

Eenmaal op ons eigen terrein is het slechts ietsje beter. Brown en Anwell, onze tuinmannen, brengen iedere dag 2 kruiwagens met keien, steen voor steen met de hand verzameld, vanaf het strand omhoog, om te voorkomen dat modderstromen ons terrein vernielen. FloJa ligt onderaan een heuvel aan de rand van het meer, dus gedurende de regentijd komt het water stromend de heuvel af. Door strategisch keien te verleggen, grondrichels te maken en gras te planten proberen we de schade van water enigszins te beperken. Je kunt het er maar druk mee hebben 🙂 .

Komt het precies rond schooltijd met bakken uit de lucht, dan blijft het akelig stil in onze klassen. Normaal zitten er 20-25 kinderen in een klas. Maar bij een slecht getimede regenbui zitten er hooguit 8 à 9 hummeltjes op de gekleurde bankjes te wachten op de juf.
Voor ons ‘Nederlanders – Waterlanders’ is dit even wennen. Ik hoor mijn moeder nog zeggen: ‘ Hup je doet je regenjas maar aan hoor, je bent niet van suiker…!!’ En dan werkte ik mezelf in mijn a-modieuze, muffe regenpak, stapte op de fiets om zwoegend tegen de wind in door de regen naar school te pendelen.

In de regen op de fiets.jpg

Kinderen in Malawi hebben geen regenpak. Heel misschien heeft een enkeling een paraplu. En ouders sturen hun kinderen de regen niet in. Iedereen blijft binnen en wacht tot het droog is.

Zo kwam het, dat we op onze maandelijkse Child-Health Day met minder dan 30 in plaats van de gebruikelijke 88 kinderen de gezondheidsstatus van onze kinderen gingen opmeten.

health (3).JPG

Voor een stabiel beeld meten we, tegenwoordig begin van iedere maand, het gewicht, de lengte en de voedingstoestand bij onze kinderen. Dat laatste door met een centimeter de omvang van de bovenarm te meten. Bij extremen informeren we direct de arts van de kinderkliniek, normaal sturen we halfjaarlijks een overzicht op.

Deze keer kwam de kinderkliniek-arts zelf mee, om ook ontwormingspillen en vitaminen uit te delen. De kinderen staan keurig in de rij en wachten hun beurt af. Soms even een pruillipje of wat tegenstribbelen, maar zodra duidelijk wordt dat er niemand echt moet huilen, schikt ieder kind zich in zijn lot.
Het is aandoenlijk om te zien hoe ze bijna gerobotiseerd langs de arts lopen, hun arm uitsteken en zich laten onderzoeken.

We blijven alert. Helemaal nu er al sinds november een cholera epidemie in de regio Karonga heerst. Vorige week hebben we onze eigen ORS (Oral Rehydrations Solution) voorraad aangewend om een kindje met diarree weer op de been te helpen. Gelukkig had ze geen cholera, maar de alarmbellen gingen wel direct af.

Meester Samuel spreekt de kinderen in de vroege morgen met luide stem streng toe dat ze géén eten mee naar school mogen nemen en nog vaker dan anders hun handen moeten wassen. Overal staan zeeppompjes en in iedere klas staat een kan drinkwater, veilig drinkbaar door de opgeloste chloride tablet. We weten dat onze waterbron, die door vele buurtbewoners wordt gebruikt, veilig is.
André en ik drinken ook gewoon uit de kraan. Maar op school willen we geen enkel risico lopen en mengen we water met speciale daarvoor bestemde ontsmettingstabletten.

In het dorp Ngara zit de schrik zit er inmiddels goed in. Ngara haalde zelfs het landelijk dagblad. Deze keer zijn er al 20 besmettingsgevallen, waarvan 5 volwassenen overleden. En de toestand is nog niet onder controle.

Artikel Ngara.JPG

Helaas is er een tekort aan chloride tabletten. Mede door niet op tijd en niet adequaat reageren op de situatie. Blijkbaar zien sommige mensen daar dan ook weer de voordelen van in en is er een levende handel in chloride ontstaan. In het ziekenhuis hield zelfs een medisch personeelslid stiekem zakjes achter en verkocht dit per opbod. Bizar!

Maar het leven gaat voort. De mensen passen zich aan en bewegen mee. Het is regentijd en dus is in het dorp iedereen begonnen met het ploegen van het land en het zaaien van mais en cassave. Met man en macht wordt gewerkt aan een nieuwe oogst. En zoals het er nu uitziet zal het hier in het noorden eens niet aan de droogte liggen. Maar de gevreesde Army worm, die vorig jaar in Malawi zijn intrede deed, woekert woest om zich heen en richt enorme schade aan. Het blijft ieder jaar toch weer spannend hoe alles gaat lopen.

Gezondheid blijft hier altijd een punt van aandacht. Zo had ik een klein wondje op mijn scheenbeen dat ineens steeds grotere proporties aannam. Ons lichaam reageert hier anders dan in NL. En dan werkt het stoffige land, het vuil en de broeierige temperatuur niet mee.
Als voormalig verpleegkundige kom ik meestal een heel eind met mijn kennis (en internet) over wondverzorging. Maar de wond wilde niet dicht en werd zorgwekkend groter.
Nu is de kwaliteit van de kliniek in Ngara diep bedroevend, dus ben ik op eigen initiatief begonnen aan een zware antibiotica kuur. Pas 10 weken later was ik er gerust op dat de wond was genezen. Er zou alleen een litteken ter grootte van een euro zichtbaar blijven. Maar ach, ik heb toch al verkering zal ik maar zeggen…. 🙂

Eigenlijk was dit in vergeleken met onze hond Tiger een peulenschil.
Sinds onze hond Scooby vorig jaar overleed, zijn er op FloJa nog 3 honden: Nillis, Bruno en Tiger.
Tiger is een lieverd. Hij is te herkennen aan tranende ogen omdat zijn traanbuisjes stuk zijn. Tiger zit vol littekens, is oersterk, fel en een enorme bikkel.

André gaat dagelijks met de honden lopen. Dit keer was Tiger, altijd trouw tijdens de middagwandeling, in geen velden of wegen te bekennen.
Dus dan maar zonder Tiger op stap. 10 Minuten later komt Henry (onze bewaker) aangeslagen naar me toe rennen. ‘ Paulina …..Tiger sick…He is not good, he is not good’ . Meestal is Henry de rust zelve en soms zelfs wat slomig. Dus door zijn reactie was ik direct alert en holde met hem mee. En daar lag onze Tiger. Midden in het veld….de binnenkant van zijn achterpoot bijna tot aan het bot opengereten. Zijn huid losgescheurd en zijn spier lag aan de oppervlakte. Gelukkig bloedde het niet heel erg. De hond likte zijn wonden en keek met zijn droeve ogen naar me op. Ik vermoed dat hij in het prikkeldraad is blijven hangen. In zijn gretigheid om met André mee te lopen heeft hij zich, met alle gevolgen van dien losgewrikt.

Tiger.jpg

Ik wist niet wat te doen. Tiger is nogal eigenzinnig en laat zich zeker niet hechten. Hij wordt al wild en woest als hij pillen moet innemen en is oerkoppig wanneer hij iets niet wil.
En we zitten nou ook niet direct in de buurt van een dierenarts of kliniek.
In Nederland had ik hem direct laten behandelen. Ze zouden hem hebben verdoofd en gehecht. Maar deze hond krijgen we niet eens zonder gevecht in de auto. Dus wat nu?

En dan zie je weer hoe waanzinnig krachtig de natuur is. Onze Tiger heeft 1,5 week stilletjes op onze veranda gelegen en likte iedere 10 minuten zijn wond schoon. Heel langzaam kwam hij letterlijk weer op de been. Hinkepinkend zijn weg gaande, iedere dag een stukje beter. Uiteindelijk heeft vriend Eston (voormalig dierenarts) Tiger een antibiotica injectie gegeven om een mogelijke infectie te voorkomen.

4 Weken verder en Tiger hobbelt weer gewoon mee. Het vel aan de binnenkant van zijn achterpoot hangt er wat vreemd bij, maar wat is schoonheid in een land waar overleven aan de orde van de dag is? Tiger heeft een voor ons, minder gewenste eigenschap aan dit avontuur overgehouden. Hij slaapt tegenwoordig op de veranda op onze stoelkussens….. Dat wilden we natuurlijk niet, maar het was zo’n zielig hoopje. En leer hem dat nu nog maar weer af.

Deze maand moesten we 3 keer uitrukken voor zieke omwonenden. Eén keer midden in de nacht om 3 uur. We hebben in het begin moeten wennen aan de wijze waarop sommigen expressie geven aan hun ziekzijn. Net als bij het uiten van verdriet en rouw, lijkt het of de persoon zich volledig laat gaan en meedrijft op het gevoel van dat moment. Hij of zij geeft geen antwoord op concrete vragen; “waar heb je pijn”, “wat is er gebeurd” of “sinds wanneer is deze situatie zo?”, de enige respons die ik krijg is een vaag gekreun. Ik kan de mate van ernst niet inschatten maar vindt de reacties alarmerend.
Met de angst dat iemand onder mijn ogen zou sterven ben ik tot twee keer toe met 140 km per uur richting ziekenhuis gereden. Een kleine 45 minuten hier vandaan. Twee keer eigenlijk voor niets. De patiënt mocht na een Malaria test en bloeddrukmeting, met een antibiotica kuur en een panadolletje (pijnstiller) direct naar huis. De derde keer hebben we Collet (assistent manager) taxibedrijfje laten spelen. Wij hielden het maar even voor gezien.

Hollanders lijken daarentegen nuchterder. En dan vergeet ik dus hoeveel kennis wij onbewust hebben vergaard. Hoe in het westen informatie snel voor handen is via internet, weekbladen of televisieprogramma’s. Slechts weinig mensen in Malawi hebben die basis kennis rond medische kwesties. En vaak ook niet de luxe om op tijd een goed ziekenhuis te bereiken. De kwaliteit van de gezondheidszorg is slecht. Zeker hier op het platteland. En naast financiële beperkingen zijn de afstand en het transport naar een ziekenhuis een groot probleem. En àls ze al een ziekenhuis bereiken, is heel vaak de voorraad medicijnen op…………….

Er zijn zoveel obstakels te overbruggen. Gezondheid in Malawi is broos. Daarom is het niet heel verwonderlijk dat in Malawi de levensverwachting zelfs meer dan 20 jaar korter is dan in Nederland.

Bron(2018): https://nl.wikipedia.org/wiki/Levensverwachting

Over broos gesproken, op FloJa hebben we gekozen om onderwijs te bieden aan kwetsbare kinderen. Daarmee bedoelen we bijvoorbeeld; wees, half-wees, gehandicapt, HIV positief en kinderen met gezondheids-, gedrags- of gezinsproblematiek. En dit is ook maar een definitie, want eigenlijk zijn alle kinderen in Malawi kwetsbaar.

Daarom is er op FloJa ook ruimte voor kinderen die we niet direct koppelen aan sociale, mentale of fysieke problematiek. De ‘kwetsbare kinderen’ verblijven gratis op FloJa en de andere kinderen betalen een symbolisch bedrag aan schoolgeld, van ongeveer 3 euro per jaar, om eigenaarschap en commitment te creëren bij ouders. Het innen van schoolgeld is een proces van lange adem. Ouders weten dat ze de eerste week van de nieuwe termijn moeten betalen. Maar er is altijd een aantal ouders waarbij dat om soms onduidelijke redenen niet gebeurt. Dan moeten we helaas kinderen naar huis sturen omdat het schoolgeld na 3 weken nog niet binnen is.

Sarah is 4 en heeft het enorm naar haar zin op FloJa. Haar juf, Nittah, kreeg ’s morgens het lijstje met namen van Edmond (onze manager) van kinderen waarvoor nog niet betaald was. Ze las ook Sarah’s naam op. De dag was nog niet begonnen of Sarah kon haar spulletjes weer pakken. Een FloJa vrijwilliger begeleidde Sarah en 3 andere ‘wanbetalers’ richting ouderlijk huis. En op de weg terug hing Sarah snikkend aan haar hand.

Dezelfde dag, nog geen 2 uur later verscheen Sarah eigenhandig, terug op school, mét schoolgeld! Het dubbele bedrag zelfs! We vonden de situatie een beetje apart, maar Sarah mocht blijven en wat was ze blij…..

Toen de moeder 3 dagen later opnieuw schoolgeld kwam betalen, was de verwarring bij Edmond compleet. Want Sarah had immers zelf ook al 2x het bedrag betaald. Nu werd Sarah er toch bij gehaald. Na lang doorvragen, bekende Sarah berouwvol maar vastberaden.

Wat blijkt? Eenmaal weggestuurd van school, is Sarah naar huis gehold. Thuis aangekomen, bleek er niemand aanwezig. Wat nu? Dat ze van school is gestuurd vindt ze vreselijk en er moet heel snel een oplossing komen. Ze herinnerde zich dat haar vader wel eens geld uit een blikje haalde.
Het blikje stond naast de slaapmat van haar ouders, verstopt achter de emmer waar ze iedere dag water mee halen. Ze had besloten dat dit blikje haar redding moest worden en Sarah pakte twee briefjes en rende in haar eentje, de 3 kilometer terug naar school.
Blij overhandigde ze het schoolgeld aan de stomverbaasde Edmond en daarmee leek het probleem opgelost. Sarah schoof de klas van juf Nittah in en plofte neer op het gele bankje naast haar vriendin Princess. Eind goed al goed zou je denken 🙂 .

Die middag was het gezin in rep en roer omdat er geld ontbrak uit het blikje en Sarah hield vol schaamte haar mond. Ze had voor het ‘goede doel’ het geld uit het blikje gehaald. En omdat ze wel een beetje begreep dat dat eigenlijk niet hoorde, durfde ze er niet over te vertellen. Moeder en Edmond staan in dubio; moesten ze nu boos worden of niet…..?

Glimlachend zie ik Sarah de volgende dag gierend van de lach de finish halen met het zaklopen. Ze is de schrik van het schoolgeld voorval gelukkig alweer vergeten….

zaklopen.jpg

Deel dit bericht:

10 reacties op “Op het verkeerde been gezet”

  1. Hoi Paulien en André,
    Leuk om weer een van jullie belevenissen te lezen. Jullie nemen mij(ons) weer helemaal terug naar Malawi en hoe het daar gaat. Blij dat jouw wond genezen is Paulien en dat het met Tiger ook weer beter gaat, geef hem een knuffel. Ik hoop dat de oogst straks goed zal zijn en dat er voldoende zal zijn om het komend jaar van rond te komen.
    Liefs vanuit San Diego! Ron

    1. Pien van Musscher

      Zo hey…San Diego!! Bofkont! Ja voor jou is het nu zoooooo herkenbaar. Leuk is dat he?!! Veel plezier daar.

  2. Hallo Paulien en Andre’,

    Ontzettend fijn om weer even bij jullie in Ngara te zijn….in gedachte…

    Fijn te lezen dat t allemaal goed gaat en dat jullie controle zo goed is.
    Heel veel koude groeten vanuit Den Bosch
    Tot de volgende keer maar weer…..liefs van Brigitte

    1. Pien van Musscher

      Hi Brigitte, dat van Tiger zal je wel lastig gevonden hebben om te lezen….hondenliefhebber als je bent. Maar hij is weer helemaal het ‘mannetje’ hoor. Lieve groetjes van ons allebei

  3. Gezondheid is broos. Overal, maar bij jullie toch zoveel meer. Als ik het verhaal lees, begrijp ik hoeveel erving moet gebeuren. En hoevgezegend ee hier toch zijn. Blijf jullie goede werk doen, het is bijzonder wat jullie samen toevoegen daar. Aandacht, liefde, zorg. En ook kennis dus. Prachtig om te lezen.

    1. Pien van Musscher

      Nogmaals Dank Hendrik Jan. Leuk te merken dat je zo meeleeft. Groetjes daar.

Reacties zijn uitgeschakeld.

Aanmelden voor de nieuwsbrief?
Klik hier om naar de aanmeldpagina te gaan.
Recente reacties
FloJa Malawi