FloJa heeft twee nieuwe ‘bewoners’. Best een beetje bijzonder vinden wij …. Alhoewel, als je gelooft wat men zegt, dat je in Malawi het échte Afrika ziet, dan is dit ‘bewoners-koppel’ misschien weer niet zo heel bijzonder.

Maar als je de poort binnen komt rijden, trekken deze twee wel direct de aandacht. Het zijn twee prachtige, statige giraffen. Een moeder en haar kind, of eigenlijk moet ik zeggen kalf. Geen levende dieren natuurlijk … deze zijn van beton… 🙂

Niet iedereen heeft dat direct in de gaten. Zoals onze bewaker Steven Nyondo…die in het half schemer aan kwam lopen om zich te melden voor de nachtdienst. Bij het zien van de twee betonnen dieren, schrok hij zo…dat hij het op een lopen zette. Tot het tot hem doordrong dat ze niet echt konden zijn …. Hahahaha, wat een bikkels zijn het toch, die nachtwakers van ons 🙂

De twee dieren zijn een geschenk van een gulle gever uit Nederland (Marlies, toppertje!) én een afscheidscadeautje van mij aan FloJa. De credits voor het idee gaan naar Andre. Maar na mijn korte gewenningsperiode ben ik super blij met de symboliek van dit gracieuze dier op FloJa.

In het Tumbuka (dialect in noord Malawi) is ’twiga’ het woord voor Giraffe. Dat klinkt zo lekker vind ik….twiga. Ik ben me ook een beetje gaan verdiepen in de symboliek van de giraffe. En nu blijkt dat men heel lang geleden dacht dat het dier een kruising was tussen een kameel en een luipaard. Ze noemden het daarom kameelluipaard. Later kwam men erachter dat de giraffe een heel ander dier is. Vanaf dat moment gebruikt men het Arabische woord serafe, wat lieflijk betekent.

En wist je dat hun tong wel 40 cm lang is…? Mijn hemel!

En die lange nek, het visitekaartje van de giraffe, toont ons dat de natuur ons voorziet van dat wat we nodig hebben. Met een rustige blik vanuit een hoog perspectief kan de giraffe ver boven de ratrace van het leven uitkijken en zo zonder zich af te laten leiden door het gekrioel op de grond, in alle rust de situaties van het leven overzien.

Een giraffe heeft ook een uitstekende intuïtie. Ze voelen als er problemen zijn en daarom is het zo mooi dat ze nu symbolisch hun wijsheid uitzenden en waken over FloJa.

De FloJa kinderen vinden vooral de harige kwaststaart (tegen de vliegen) grappig. Ze klimmen als we even niet kijken met hun sterke, behendige kinderbeentjes bovenop de brede giraffen rug. Sommige kinderen vinden het nog een beetje spannend maar dat zal vast snel veranderen nu ze zo prominent op ons terrein staan te pronken.

De laatste weken zijn voor iedereen op FloJa behoorlijk intensief geweest. Het nieuws, dat ik Malawi zou gaan verlaten sloeg in als een bom. Als we onze goede vriend Eston Bongolo mogen geloven is het in deze cultuur vrij ongebruikelijk om hier openlijk over te praten.

Wanneer een echtpaar uit elkaar gaat pakt de vrouw haar spullen en vertrekt zonder verdere mededeling, naar haar ouders. De omgeving zal vragen waar de vrouw des huizes heen is en de man zal er omheen draaien. Hij zal zeggen dat ze afwezig is maar volgende maand zal terugkeren. De man zal vervolgens keer op keer, week na week antwoorden dat ze echt binnenkort terugkomt. Tot iedereen zijn eigen conclusies trekt en alle rumoer verstilt.

Wij wilden toch liever een oplossing die in beide culturen past. En na zorgvuldig overleg met ons management Edmond en Collate, is het bericht over mijn vertrek verspreid. Degenen die hier dieper op in wilden gaan en vragen stelden, kregen een eerlijk antwoord. En degenen die zich hier mogelijk wat ongemakkelijk bij voelden, kregen de ruimte om te doen of er niets aan de hand was.

Maar de reacties waren stuk voor stuk ontroerend. Onbeholpen en onhandig hakkelend in het Engels, een ontsnapte traan die snel werd weggeveegd, of alleen een schuddend hoofd. De hand die geschud werd zonder woorden en met neergeslagen blik. Of de bevestigingen dat alleen God alwetend was en ons wel zou leiden…

Alle reacties, ze waren allemaal mooi en uniek vanuit de persoon die voor ons stond.

Het afscheid van de kinderen en onderwijzend personeel was afgelopen vrijdag, einde van het schooljaar. In de ochtend stonden vooral de kinderen, die zoals ieder jaar vol trots showden wat ze geleerd hadden, in het middelpunt. Ouders en een bescheiden groepje genodigden genoten van de onbevangen kinder-presentaties. En ieder jaar weer verrast het me hoe goed ze dat kunnen en hoe snel ze groot worden.

Malipenga dansers (zie filmpje) zorgden voor een zeer Afrikaanse en soepele overgang van de ochtend- naar het middagprogramma.

[wpdevart_youtube]6ZFxR_reapg[/wpdevart_youtube]

De lunch met enkele korte speeches, samen met het FloJa team én de genodigden waren het sluitstuk van de farewell ceremonie.

Een gedicht van tuinman Mickel, een sfeervol, melancholisch Malawiaans afscheidslied en het volgens traditie dansend brengen van de geschenken, veroorzaakte een brok in ieders keel en deed tranen vloeien. Het was er allemaal en het was goed.

De avond ervoor heb ik nog heel crea-bea stenen met de afbeelding van een vlinder gemaakt als afscheidsgeschenkje aan de collega’s. Ik heb waar ik normaal toch echt makkelijk schrijf even zitten zweten op een passende speech, omdat té veel symboliek waarschijnlijk niet zou worden begrepen.

Hoezo…een steen??? met een vlinder….??? Doe mij maar een zak mais of zak suiker….!!

Maar ook voor dát stukje was ruimte. Zelfs de symboliek van saaie rupsen die zich na hard werken ontpoppen tot prachtige vlinders. Of dat over het verleggen van een steen in de rivier waardoor de stroom voor altijd anders gaat, werd begrepen.

Ik verlaat Malawi komende donderdag 15 augustus voor een individuele ongeorganiseerde 4 weekse rugzakreis in Malawi en Zambia.

Het is een geruststelling dat dit najaar een ervaren vrijwilligster (Mirjam Laan) mijn taken in Malawi zal overnemen. Ik wens Andre en Mirjam heel veel succes met dit prachtige project en wens ze vooral net zoveel plezier als ik hier heb gehad. Vanuit Nederland zal ik bij FloJa betrokken blijven, in welke vorm zal later duidelijker worden. Voor nu laat ik vol vertrouwen FloJa los en begin ik een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Mijn tijd op FloJa… is de allermooiste ervaring die me is overkomen. Ik ben er, in een bescheiden vorm  ook trots op dat ik de stap heb durven nemen en er zo van heb kunnen genieten. Ik voel me enorm bevoorrecht, onderdeel te mogen zijn geweest in het leven van velen hier in Malawi. Het heeft mij op vrijwel alle fronten verrijkt, tot op het bot geraakt en voorgoed veranderd.

Vol dankbaarheid naar alle bloglezers en andere FloJa fans, neem ik in mijn laatste FloJa blog afscheid.

Met een verguld hart maak ik een dankbare buiging naar iedereen die dit avontuur met mij wilde delen. En nieuwsgierig naar wat ik nog meer op mijn (levens-) pad ga tegen komen, trek ik letterlijk met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen, de wijde wereld in.

Er is een steen verlegd…..