Rob Smit en Jet van der Meer-Smit neef en nicht ( en vriendin ) van Paulien bezoeken de FloJa Foundation. Hieronder een korte impressie van de reis:

Toen mijn broer Rob en ik op dinsdag 4 oktober om 11:30 over de evenaar vlogen en dit met een high five bekrachtigden hadden we geen enkel benul hoe het er in het zuidoosten van Afrika aan toe zou gaan. We hadden gehoord van armoede, van vriendelijke mensen en van warmte. Maar wat het met ons zou doen … Geen idee.
Malawi het meest arme en warme hart van de wereld.

Ons hotel waar we na 36 uur reizen bot aan toe waren bleek geen water te hebben.
“Nee hebben we niet. Morgen misschien weer” zei de manager.

Dan maar een beetje extra deo.
Welkom in Malawi.

Na 2 dagen over land reizen was dan eindelijk onze eindbestemming in zicht: Ngara

Een houten bord met een richting aanwijzer bracht ons in de oase die FloJa Foundation heet. Wat een fantastische plek.
Er hangt een spandoek ‘welcome Jet & Rob ‘

Binnen 2 minuten sprongen tientallen kinderen om ons heen; Jaaa gasten!! Mzungu’s (blanken!)  Iedereen blij.
Voor André en Paulien, die hier sinds maart dit jaar zijn, waren we de eerste Nederlandse gasten. Een mooi weerzien met koffie en appeltaart.
Dat hij daarvoor wel 5 ‘winkeltjes’ kraampjes in de wijde omgeving af was geweest realiseerden wij (verwende Nederlanders) ons toen helemaal niet.

Wat was het fijn om er te zijn. Een mooie plek aan het meer met veel groen door de irrigatie vanuit het meer. Onze slaapplek was een mooi huisje op een heuvel met een rieten dak waar we 3 weken verbleven.

We maakten al heel snel kennis met het fenomeen: ‘lakeflies’.
Denk aan een fruitmand met 1 rotte banaan in de zomer: fruitvliegjes. Dat! En dan in een wolk van vierkante kilometers. Ze trekken vanuit het meer over het land. Mijns inziens niet echt nuttige beesten maar een Malawiaan zonder eten ziet overal kansen, dus hij vangt ze! Met een licht lokt hij de vliegen een richting op en vangt ze in een doek.
Plet ze en maakt er een soort hamburger van. Met uitje bakken en tomaatje er bij.
Eet smakelijk.
De plaag houdt 2 dagen aan en daarna verjaagt de warme wind ze weer.

Paulien en Andre nemen ons mee naar Karonga op 30 minuten rijden
Wij kregen als Mzungu’s erg veel aandacht. Van bescheiden, ongezien het stadje bezoeken was geen sprake. Mensen lachten ons toe om de huidskleur en riepen van alles naar ons. Ze voelden aan onze huid en vonden het geweldig als we probeerden ‘hallo’ (Mahoeka) of ‘bedankt’ (tawonga) te zeggen.
Het Malawiaanse ‘winkelen’ waar het, in een soort alternatieve Albert Heijn, nog maar de vraag is of je aan je boodschappen kan komen. En winkelen als de stroom uitvalt is dan ook nog een extra handicap. Zoek jij in ’t pikkedonker maar eens naar zeep of tandpasta.
Vaak kun je de helft van de benodigde boodschappen voor een volgende keer nogmaals op je briefje schrijven omdat het er simpelweg niet is.

Voor een stuk touw of een stroomkabeltje sjouwen we in de hitte de halve stad door. Aan de buitenkant van de gebouwtjes is namelijk niet te zien wat er binnen eventueel te koop is.
Mijn schoenzolen werden zo heet dat ik pijn aan de voeten kreeg.. En dan te bedenken dat hier kinderen en volwassenen zijn die op blote voeten lopen.

We bezochten een lagere school met 1100 kinderen en 3 toiletten.

We kwamen op een middelbare school waar het er iets knapper uit ziet. Maar waar bijvoorbeeld geen stroomvoorziening is.
Een kostschool voor blinden en slechtzienden met 50 kinderen en een wachtlijst met nog eens 50 kinderen. Het is maar de vraag of ze allemaal geplaatst kunnen worden.

Enkele dagen later bezocht ik met Paulien een klein ziekenhuis.
Ik zal jullie de details bespraken maar door mijn ‘niks gewend bril’ was dat wel het meest emotionele moment van deze weken.

Naast het bezoeken van diverse instellingen, het ontdekken van het gebied en het enorm bijkletsen met André en Paulien, hebben we ook op bescheiden wijze een stukje aandeel geleverd aan FloJa.

Rob maakte een tuinplan: Gefaseerd zaaien en oogsten van groenten, zodat de kinderen en de medewerkers straks altijd voldoende hebben om de maaltijden van eigen kweek te kunnen bereiden.

Zelf heb ik de lokaaltjes wat opgeleukt met vrolijke, fleurige muurschilderingen

Na een aantal dagen begonnen de kwartjes te vallen voor ons
Er zijn eigenlijk twee werelden: FloJa en daarbuiten.

Doordat het op FloJa goed gaat met de kinderen en het personeel (juffen, meesters, tuinmannen en keukenpersoneel) hebben al hun families er ook weer voordeel van. Het is een olievlek die zich langzaam uitbreidt. Meer dan 150 mensen hebben het geluk dat FloJa er is.

Door ons niet blind te staren op de dingen die niet goed gaan, maar juist blij te worden van de succesverhalen en die uit te dragen, zien we kansen voor de toekomst.
We mogen de lat ook niet te hoog te leggen met onze westerse mentaliteit van tempo draaien, targets, en resultaten.
Het Malawiaanse volk (en ik denk ook andere Afrikaanse volken) is gewend om dag bij dag te leven en minder in de toekomst te investeren en vooruit te denken.
Als je dat van jongs af aan niet hebt meegekregen is het lastig om dit te veranderen. Je moet zelf ook het nut en het effect er van kunnen zien. En als je dan zelf dat inzicht hebt en de familie of je buren keuren het af, wees dan maar eens zo eigenwijs dat je je vast houdt aan de ideeën die afwijken van de Malawiaanse norm
En daarom is het zo belangrijk dat de basis wordt gelegd voor een betere toekomst bij de kinderen. Die zijn nog te vormen en te kneden.

De voetsporen van Jan en Floor zijn nog vers, Paulien en Andre kunnen dit mooie werk voortzetten en uitbreiden en doen dit met enorme geestdrift.
En wat zijn we trots op ze !

Rob en Jet