Bij deze weer een overzicht van de meest interessante facebookberichten van de afgelopen drie maanden;

30 juni

‘Intouchable’ in Malawi

Dat iedere dag hier anders loopt ben ik ondertussen al gewend. Als mensen een afspraak hebben komen ze meestal niet opdagen en als ik denk een rustige dag te hebben dan loopt deze volledig anders……zo ook maandag 19 juni………ik dacht een rustige week te hebben.

Om 08.00 word ik gebeld, door een voor mij onbekend, nummer. Het was Ruben van het Rode Kruis in Karonga (een grotere stad op zo’n 40 km van FloJa). Hij had mijn nummer via via gekregen en vertelde mij dat hij onderweg was naar het ziekenhuis. Een “Mzungu” (blanke man) was gisteren van achteren aangereden op zijn motor in Mlare (tussen FloJa en Karonga) en met diverse verwondingen naar het ziekenhuis gebracht. Ruben vertelde mij dat hij dacht dat het een Nederlander was.

Nu had ik ’s morgens al vernomen dat er op zondag In Mlare wederom een groot ongeluk was gebeurd (3 weken terug was er in een ander dorpje in de buurt een ongeval met 25 doden en 50 zwaar gewonden). Dit keer was het vrachtwagen met achterop zo’n 60 mensen die over de kop was geslagen. Ze waren onderweg om een begrafenis bij te wonen. Ik hoorde dat er 7 mensen dood waren en diverse gewonden. Maar ik had niets gehoord over een Mzungu. Ruben zou mij bellen als hij in het ziekenhuis was.

Nu ken ik het ziekenhuis in Karonga en daar wil je liever niet liggen of geholpen worden dus ik was direct alert. Zwaargewond en dan in klein regionaal ziekenhuisje met doden en gewonden en met allemaal onbekende mensen om je heen……..Ik dacht ik ga niet wachten op Ruben en rijd er direct naar toe. In kon mij heel goed voorstellen, dat wanneer ik zelf in een dergelijke situatie zou zitten, het ongelofelijk fijn moet zijn om een blanke man te zien die misschien komt helpen.

Een half uurtje later was ik in het ziekenhuis en trof ik Frank inderdaad aan. Toen hij mij zag en mij ‘goedemorgen’ hoorde zeggen zag ik opluchting in zijn ogen. Bebloed hoofd en kleren, een arm in het gips en de andere rustend op zijn bovenbeen. Deze bleek ook gebroken, maar Frank wilde niet beide armen in het gips.
Frank bleek een huisarts uit Nederland te zijn. En was vanuit het zuiden van Malawi onderweg om zijn motor in Karonga te overhandigen aan een Tanzaniaanse vriend. Hij was inderdaad gisteren aan gereden door een minibusje. Waarschijnlijk een busje dat slachtoffers van het ‘ongeluk’ naar het ziekenhuis vervoerde. De minibus was doorgereden.

Hij was door omwoners met een auto naar het ziekenhuis vervoerd en lag daar tussen de doden en gewonden op de vloer van het ziekenhuis te wachten op behandeling. Gelukkig was er die zondag stroom én deed het röntgenapparaat het en dus hadden ze foto’s kunnen maken. Beide ellepijpen gebroken, diverse schaafwonden op zijn gezicht, waarschijnlijk zijn sleutelbeen gebroken en, daar maakte hij zich het meeste zorgen over, een diepe snijwond op zijn hand. Deze hadden ze zondag wel behandeld, maar Frank vertelde mij dat hij zijn eigen pezen had gezien en dat de wond zeer amateuristisch was gehecht (hier normaal). Zijn grootste angst was dat hij een infectie in deze wond zou krijgen en dat hij dan mogelijk zijn hand niet meer zou kunnen gebruiken.

Gelukkig had hij geen schade aan zijn hoofd (buiten de schaafplekken) en was hij helder en omdat hij zelf arts was kon hij de situatie goed inschatten. Hij vertelde dat zijn vrouw en de Nederlandse consul waren ingelicht.
Even later kwam Ruben binnen met nieuwe kleren. Een andere man kwam vertellen dat hij al zijn Frank zijn spullen had veilig gesteld (die hebben we direct een beloning gegeven) en er kwam een Zuid-Afrikaan binnen die vertelde dat hij door zijn baas was gebeld om een beschadigde motor veilig te stellen. Kortom een drukte van belang.

Ik ken het ziekenhuis en de medisch mogelijkheden zijn daar zeer beperkt (hoe goed de artsen en verpleegkundigen ook hun best doen). Frank vertelde hij dat hij zo snel mogelijk gerepatrieerd wilde worden naar Zuid-Afrika of naar Nederland (als dat mogelijk was en hij het aankon) en dat hij dat ook al aan zijn vrouw had doorgegeven.
Nu ligt het dichtbij zijnde vliegveld in de hoofdstad Lilongwe (650 km van Karonga) en zijn de wegen slecht. Er zijn in Karonga geen ambulances en er is ook een groot tekort aan benzine dus dit repatriëren zou nog een hele uitdaging worden.

In overleg met Frank bood ik aan dat ik hem zo snel mogelijk naar Mzuzu wilde brengen (een grotere stad met een beter ziekenhuis en ook een privé kliniek waar ik goede ervaringen mee heb). Betere zorg én in ieder geval al op weg naar Lilongwe. Er was geen werkende rolstoel en gelukkig kon hij voorzichtig lopen. Mijn ‘zwager’ is arts in Karonga en die heeft antibioticum meegegeven, pijnstillers waren helaas op en die hebben we onderweg bij een kliniek gekocht.

We zijn eerst naar FloJa gereden. Ik heb hem yoghurt met een banaan gevoerd, want hij had niets gegeten (in het ziekenhuis in Malawi krijg je geen eten, dat moet de familie zelf brengen). Gelukkig lukte het. Geholpen om zijn nieuwe kleren aan te trekken en geholpen met plassen, want hij kon met beide gebroken armen helemaal niets. Grappig hoe, als de nood aan de man is, je gewoon handelt. Ik heb alle kussens van mijn bank gepakt en Frank in de auto ‘ingepakt’.

De conditie van grote delen van de weg naar Mzuzu zijn erbarmelijk. Er zitten grote gaten in en over een heel stuk is het asfalt helemaal verdwenen. We hebben het hier over en enige en belangrijkste aanleverroute vanuit Tanzania. Alhoewel zijn gebroken armen comfortabel op de kussens ruste, maakte ik mij hierover wel zorgen. Gelukkig viel Frank op dat gedeelte in slaap en kwamen we rond 16.00 uur aan in Mzuzu aan. Onderweg hebben we overlegd over de volgende stap en eigenlijk kwamen we tot de conclusie dat extra medisch zorg niet nodig was.
We hebben die nacht in een hotel in Mzuzu geslapen en na 2 biertjes en een sterk slaapmiddel viel Frank om 19.00 uur in slaap.

De volgende morgen zijn we in 6 uur naar Lilongwe gereden. Ook dat ging goed. Onderweg contact met de alarmcentrale, de consul, zijn vrouw en een Indiase arts die alles vanuit Malawi coördineert.
Met wat geluk zou hij vandaag of morgen met een air-ambulance naar Johannesburg worden gevlogen. Onderweg veel zitten kletsen en het is grappig hoe je in 48 uur een vriendschap opbouwt.

Om 15.00 waren we bij de kliniek van de Indiase arts en kwam het bericht dat het vliegtuig om 00:30 uur zou aankomen. De arts heeft alle telefoonnummers van de autoriteiten en kon zorgen dat iedereen op het vliegveld bleef wachten, want normaal sluit deze om 19.00 uur.

Om 23:30 met een ambulance naar het vliegveld. ’s Avonds rijden in Afrika is echt gevaarlijk, maar deze chauffeur zat rustig te whatsappen en te sturen. Hij reed zo hard over wederom een zeer slecht weg dat deze het meest ongemakkelijk halfuur in de auto is geweest….ach dit is Afrika.

Nadat het vliegtuig met Frank de lucht in was ben ik teruggereden en heb ’s nachts in de kliniek geslapen. De volgende morgen ben ik, met een tussenstop in Mzuzu, weer naar huis gereden. Donderdag middag zat ik weer op FloJa.

De Zuid-Afrikaan (die de motor had veilig gesteld), belde mij dinsdag op, dat de motor was meegenomen door een stomdronken agent, en nu op het politiebureau van Karonga stond. Ik belde donderdag middag de betreffende agent en ook toen was deze slecht aanspreekbaar en hoorbaar onder invloed. Ik maakte een afspraak voor de volgende morgen 09.00.

Vrijdag morgen was ik, samen met de Tanzaniaanse vriend die de nieuwe eigenaar zou worden, om 09.00 op het politiebureau, maar de agent was er niet. Om 09.45 kwam hij aankakken en wederom laveloos. Het is onvoorstelbaar dat niemand op het bureau hem hier op aanspreekt. Ik weigerde met hem te praten en kwam vervolgens terecht bij het hoofd van de verkeerspolitie. Een goede vent die zich terecht afvroeg of hij de motor wel mee mocht meegeven. Ik stelde voor het aan Frank te vragen en via een whatsapp video call bevestigde Frank alles. De agent schreef een concept brief en vroeg ons in de hal te wachten zodat de brief kon worden getypt. Om 10.30 zaten we in de hal te wachten….

Het politiebureau van Karonga is een oud, niet onderhouden gebouw. In de hal is er een balie en daarachter staan (of hangen) 2 of 3 agenten, Direct rechts is de gevangenis en die zit vol met mensen die opgesloten zijn of mee moeten naar de rechtbank. Als je voor de balie staat wordt er dan ook van alles door de gevangen naar je geroepen : “hé Mzungu”, “cCn you buy a piece of soap for me”, “give me money”. Regelmatig gaat de cel open en gaan er of nieuwe mensen in of worden er gevangenen meegenomen die met handboeien weg worden geleid naar de rechtbank in de stad. Veel agenten lopen trouwens in burger en het was voor ons compleet onduidelijk wie de agent en wie de gevangenen was.

Toen we in de hal zaten kwamen er ook regelmatig vrouwen die eten kwamen brengen voor hun man in de gevangenis. Allerlei pannetjes met zelf gekookt eten en plastic flesjes met fris. De agent achter de balie checkt met een mes over er geen harde dingen in het eten zit en de vrouwen moeten ter plekken een hap van het eten nemen om aan te tonen dat ze hun man niet willen vergiftigen. Ook de flesjes fris worden opengedraaid en gecheckt. Wat is, in Afrika zijn, toch een verschil en een geweldig schouwspel.
Na diverse keren vragen of de brief al klaar was (no, but give me 5 minutes) was er om 14.00 nog niets. We zaten toen al 3,5 uur te wachten. We moesten bij de ondercommissaris komen en die zat er toch ook mee in zijn maag. Wel een brief, maar geen handtekening. Mijn voorstel om Frank nogmaals te bellen en uitleggen dat een handtekening met 2 armen in het gips toch erg lastig zou worden leidde niet tot een oplossing. Weer wachten….
Op 15.30 moesten bij de commissaris komen. Weer alles uitgelegd en ook hij zat er mee in zijn maag. Maar deze man kwam met een briljant idee. Als ik nou een verklaring zou opstellen, die Frank zou ondertekenen dan kwam alles goed. En als Frank geen handtekening kon zetten was een vingerafdruk ook voldoende. Ik zei meteen JA en dacht: ik zet mijn eigen vingerafdruk wel onder de verklaring, want dat kunnen ze nooit controleren.

In het weekend de verklaring opgesteld, naar Frank opgestuurd en met hulp van zijn 2 dochters, die inmiddels ook in Johannesburg waren aangekomen, de brief ondertekend. Samen met een foto en een kopie van zijn paspoort hebben we zijn motor maandag vrij gekregen.
Kijk dat is Afrika…avonturen genoeg en veel van de hulp die je hier kan geven doet er echt toe. Frank heeft me uitgenodigd om in september een biertje drinken in Amsterdam op de goed afloop.

Vandaag is met zijn is Frank weer veilig geland in Nederland.

---

24 juli

Voedsel inkoop

Elk dag koken we op FloJa 240 maaltijden (120 ontbijten en 120 lunches). Hiervoor kopen welk jaar 800 kg pelpinda’s, 4000 kg rijst en 10.000 kg maïs in.

Net als in de rest van de wereld zijn ook hier de prijzen enorm gestegen. Want boven op de “normale” prijsstijgingen is de mais oogst in het zuiden van Malawi verloren gegaan door de orkaan “Freddy” en hadden we in het Noorden van Malawi te kampen met droogte.

We proberen de ingrediënten in te kopen op het “goedkoopste” moment en dat is nu net na de oogst. Vrachtwagens vol met zakken rijst en maïs rijden af en aan. En nadat we het gedroogd hebben slaan we dit op in onze voorraad schuur.

Elk jaar weer een uitdaging, maar het verzekert ons van een jaar voedsel.

Hard nodig want heel veel mensen in de omgeving worstelen om, met deze dure prijzen, eten te kopen. Fijn dat als zij kinderen op FloJa hebben deze in ieder geval 2 goede maaltijden krijgen.

---

29 juli

Closing ceremony

---

3 september

Deze week hadden Colette en René een super leuke kennismaking met de oprichters van FloJa, Floor en Jan Willemen.
Ze vonden het erg leuk om elkaar te spreken en het was vooral goed en interessant om ook de uitgangspunten van Floor en Jan te horen over het ontstaan van FloJa.
Colette en René stelden vragen over het leven in Malawi en de start van het project. Vragen als “Wat zou je als je terugkijkt toen anders gedaan hebben?” en “Wat zouden jullie willen dat wij gaan doen?” Geven veel inzicht en kennis.

Het klikt goed tussen Colette, Floor, Jan en René.
Heel fijn dat Floor en Jan zich beschikbaar houden voor informatie, vragen en ondersteuning. En ze komen zeker een keer langs in Malawi. Het was een gezellige middag!

---

10 september

Letterlijk en figuurlijk een warm welkom voor René Polle en Colette van Eck tijdens de Meet & Greet in Alkmaar. Zij gaven een prachtige toelichting op hun mooie plannen voor FloJa Malawi.

Andre Oudhuis is samen met Christobel over uit Malawi en gaf de nodige input over de historie en samen beantwoorden ze allemaal de goede vragen die gesteld werden. De overdracht is al volop in voorbereiding. Er is super veel energie en genoeg nieuwe ideëen voor de toekomst!

In januari 2024 vliegen Colette en René naar Malawi. We houden jullie op de hoogte van alle ontwikkelingen. Blijven jullie ons steunen en volgen? Nieuwe donateurs zijn ook van harte welkom. Ken je ook iemand die ons wil steunen of volgen? Delen wordt gewaardeerd.

---

27 september

Wat mooi om een Meet & Greet te houden op de plek waar het allemaal begonnen is: Drunen.

Veel mensen van het eerste uur waren aanwezig. Enthousiast en geïnteresseerd in de nieuwe energie en de mooie plannen van René en Colette. En natuurlijk ook veel dankbaarheid voor oprichters Floor en Jan en hun opvolger André. Drie ‘generaties’ van ‘projectleiders’ op dit fantastische project. Prachtig dat we dit kunnen voortzetten.

Een prachtige middag vol herinneringen en ervaringen die met een glimlach gedeeld en besproken werden.

---