Wat aandacht krijgt groeit

Het terrein van FloJa is volgepakt met kinderen en volwassenen. Tussen twee schoolgebouwen in staan onze rode, blauwe en gele schoolbankjes in de schaduw opgesteld en geen plekje is meer onbezet. Kinderen rennen in het rond en de leraren zijn verwikkeld in geanimeerde gesprekken met ouders. Moeders en vaders en ook alle FloJa personeelsleden hebben zich vandaag verzameld voor de jaarlijkse FloJa HIV dag.

Wachten.JPG

Dat klinkt een beetje als een feestdag en misschien is dat eigenlijk ook wel zo. Feestelijk omdat FloJa het op een laagdrempelige manier mogelijk maakt om volwassenen en kinderen jaarlijks op HIV te laten testen. Tevens geven we essentiële voorlichting over de risico’s van HIV, hoe je je ertegen kunt beschermen en wat de mogelijkheden van behandeling zijn.

HIV staat voor ‘Human Immunodeficiency Virus’ en is verantwoordelijk voor aids. HIV is een enorm probleem in Afrika en helaas ook nog steeds in Malawi. Het gaat wel beter maar uit cijfers van 2016 blijkt dat van de 18 miljoen inwoners ongeveer 1 miljoen mensen HIV positief is en daaronder zijn 110.000 kinderen.

bron: http://www.unaids.org/en/regionscountries/countries/malawi
bron: http://www.unaids.org/en/regionscountries/countries/malawi

Dit jaar hebben we bewust samen met een team van 5 HIV specialisten een uitgebreid programma samengesteld. Doelstelling van vandaag is: HIV positieven detecteren en bewustwording creëren over het voorkomen, de gevolgen en de behandeling van HIV en vaak voorkomende vooroordelen wegnemen.

Wat ik zelf bijvoorbeeld nog niet wist, is dat zwangere vrouwen gedurende hun zwangerschap medicijnen kunnen innemen waardoor hun kind niet besmet raakt. Dus wanneer je zwanger bent of wilt worden, is het ontzettend belangrijk om je te laten testen, zo bescherm je straks je kind.

HIV testen kunnen (gratis) afgenomen worden in de overheidsziekenhuizen en ook een eventuele behandeling met medicijnen is gratis. Maar de meesten moeten hiervoor reizen en hebben daar het geld niet voor. Nog buiten het feit dat er nog steeds een taboe rust op HIV en schaamte vaak maakt dat ze zich niet laten testen.

Voor FloJa kinderen en personeel is het testen op HIV ‘vrijwillig verplicht’. Wij nemen kennis van de uitslag, uiteraard met het nodige respect voor ieders privacy, en sturen bij dragers aan op behandeling en op voorkomen van verspreiding.
En in het licht van ‘als we er toch zijn’ voelen ouders van onze FloJa kinderen, familie van personeelsleden en ook omwonenden zich uitgenodigd zich te laten onderzoeken.

Zodoende staan, in de vroege ochtend van 10 oktober bijna 90 kinderen te wachten. De opkomst is fantastisch! Naast dat de ouders de verantwoordelijkheid hebben om hun kind te begeleiden bij de testen en de uitslag, maken vrijwel al deze ouders ook zelf gebruik van de gelegenheid voor een test.

Voordat we beginnen neemt Edmond (manager) de ouders en ons personeel apart. De HIV specialisten vertellen helder en uitgebreid wat vandaag de bedoeling is.
Het verloopt, voor ons georganiseerde Nederlanders, een beetje ongeregeld. Mensen dringen naar voor in de rij en proberen steeds dichter bij de testplek te komen. We moeten moeite doen en zo nu en zelfs onze stem verheffen om ieders privacy tijdens het testen te kunnen waarborgen.

Testen.JPG

Samen met André neem ik de kinderen mee naar een klaslokaal en laat ze, terwijl hun ouders aandachtig luisteren, spelen met het speelgoed daar. André kijkt me regelmatig hulpeloos aan. De 90 kinderen rennen om ons heen en slaan elkaar zo ongeveer de hersens in. Ze willen allemaal precies dàt Lego blok, díe paarse Teletubbie en díe auto. Delen is voor alle kinderen moeilijk en hier in Malawi lijkt dat nog wel iets sterker. Maar met handen, voeten en mijn nog gebrekkige Timbuka (streektaal in Noord Malawi) krijgen we ze toch enigszins onder controle.

En zo blij als de kinderen nu nog spelen, zo verdrietig zijn ze later als ze uit de testruimte komen….ach, zo begrijpelijk. Sommigen brullend en worstelend in een poging de vingerprik te ontwijken. Anderen stoer en daarna beteuterd starend naar hun pijnlijke vingertop.

Voor de kleintjes zoals onze Brave (zie blog ‘Zomerrecces’) is deze HIV dag de eerste keer.

Eerst kijkt hij de kat uit de boom, maar het lukt hem niet om zijn tranen te bedwingen. Stille druppels rollen over zijn wangen. Bijzonder verbolgen loopt hij rond. En waar ik normaal, gul als hij is, een high five of een vuistje van hem krijg, loopt hij nu nukkig met een pruillip rond….hoe gemeen het is dat we hem pijn hebben gedaan!

Brave.JPG

Maar ik voel mijn voormalige ‘verpleegkunde hart’ vandaag toch iets sneller kloppen. Ik weet namelijk dat we hiermee écht iets kunnen bijdragen aan de gezondheid van mensen en onze kinderen. En ook al zien we een beetje Malawiaanse taferelen, Edmond en ik zijn trots op de aanpak en professionaliteit van vandaag.

Dat wat we op FloJa doen lijkt in sombere buien van twijfel soms een druppel op de gloeiende plaat. Maar de momenten van ontroerende bevestiging zijn er gelukkig ook.

Zo brachten we vorige week een bezoek aan onze Angela. Angela is een meisje van 7 jaar en heeft ruim 4 jaar op FloJa gezeten. We kennen Angela als een introvert meisje, bescheiden lachend en een beetje verlegen. Ze praat niet en produceert op zeldzame momenten alleen klanken.
Vlak voor ze naar de lagere school zou gaan hebben we haar op FloJa, met een speciaal voor haar ingehuurde docent, spraakles gegeven. Maar helaas had de docent te weinig tijd en bleken 3 maanden niet lang genoeg. Tot de laatste dag deed ze gewoon mee met haar klasgenoten. Ze bleef één van ons en speelde met haar vrienden op de speelplaats.

De boodschap op FloJa is altijd al geweest: iedereen is hier gelijk ook al zien we er anders uit of gedragen we ons anders. Iemand die doof-stom is, verstandelijk beperkt, Down syndroom of een waterhoofd heeft, mank loopt, wit of bruin is …..het maakt niet uit, in ons hart zijn we hetzelfde en we respecteren elkaar.

Maar in juni dit jaar moesten we een moeilijk gesprek met de ouders van Angela voeren. Na 4 jaar werd het tijd om FloJa te verlaten. Voor haar eigen ontwikkeling en ook om weer plaats te maken voor andere kinderen. Maar we hadden het angstige vermoeden dat Angela het op een ‘gewone‘ lagere school moeilijk zou krijgen. In gangbare klassen van 100-120 kinderen zou ze door haar introverte karakter wegvallen en misschien zelfs gepest worden. Waar het nu nog een onbevangen kind is waren we bang dat ze zonder taal niet voor zichzelf kon opkomen en er voor haar onvoldoende aandacht zou zijn: faalangst en een verlies van zelfvertrouwen lagen zo op de loer.

Daarom hebben we contact gezocht met ‘speciaal onderwijs voor gehandicapten’ in Nyungwe, zo’n 7 kilometer bij ons vandaan. Deze kleine school begeleidt bijvoorbeeld albino kinderen met meervoudige handicaps, kinderen die (nog) niet praten, blinde kinderen en licht verstandelijk beperkten. Ze bereiden kinderen met behulp van een individueel programma voor op de lagere school. Er wordt vooral aandacht gegeven aan aspecten van weerbaarheid, leren lezen in braille, leren praten, zo nodig met gebarentaal. En zodra ze na de eerste fase (vaak al na een half jaar) toe zijn aan deelname in de ‘gewone’ klassen blijven ze onder begeleiding van een speciale docent. Stap voor stap worden deze kinderen door de 8 klassen van de lagere school begeleid.

Ondanks de oneindig lange wachtlijst, is het met veel praten gelukt om Angela met voorrang op deze school te krijgen.

Met een tas vol zonnebrand crème (van een sponsor uit Nederland) voor de 6 albino kinderen van deze school rijden we naar Nyungwe. Een juichend welkom valt ons ten deel op het moment dat we aan komen rijden. Angela zit met haar privé docent en 2 albino kinderen in een bijgebouw. Mahoeka uli (=goeiemorgen, hoe gaat het? ) roepen André en ik bij binnenkomst…..en Angela steekt haar hand op en grijnst breeduit. Ze heeft ons herkend.

Angela op schoot.JPG

En ineens hoor ik haar luid en duidelijk zeggen …. ‘Tahoeka kwalimwe!! (=jij ook goeiemorgen, goed, hoe gaat het met jou). Voor het eerst sinds ik haar ken, hoor ik uit haar mond duidelijk verstaanbare woorden!

En wat straalt ze, zo blij en open als ze daar zit. De docent vertelt dat ze al na een maand haar eerste woorden heeft gesproken en merkt tot mijn vreugde op, dat FloJa haar zeker op een voorsprong heeft gebracht. Al die jaren dat we niet wisten of ze ons wel begreep, was er in dat koppie van alles opgeslagen. De juf vertelt dat ze in tegenstelling tot anderen kan lezen, schrijven en een beetje rekenen. En dankzij de eerdere spraaklessen en deze gespecialiseerde school kan ze ook praten….Onze Angela heeft een toekomst! Wat zijn we trots op haar!!

Zo zie je maar dat het loont om toch eerst een zaadje te planten. Veel, heel veel water geven en dan gebeurt er soms zo maar een wonder. Vandaag heet dat wonder ‘spraakvermogen’.

Op FloJa leren we onze kinderen ook de letterlijke betekenis van zaadjes planten. Vanuit de behoefte ook iets mee te geven over het milieu, organiseren we voor de kinderen ieder jaar een ‘boomplantdag’. De voorbereiding in de klas, in de vorm van verhalen vertellen en bomen tekenen, gaat over het nut van bomen. We leggen in kindertaal uit dat alleen maar bomen kappen voor bijvoorbeeld brandhout, heel slecht is voor mens en natuur en hoe belangrijk een goed evenwicht is.

Deze les lopen de kinderen hand in hand onder begeleiding van de juf een rondje door de groene oase van FloJa. Hier zijn planten, bomen en dieren genoeg. Samen sniffen ze aan bloesem en blad en snoepen ze van mango’s of boejoe-vruchten uit de Baobab. De juf wijst op vogels, insecten en eekhoorntjes voor wie bomen een huis, rust- of voederplek zijn.

Dan verzamelen ze allemaal bij de groentetuin van FloJa.
90 Kleine zakjes aarde staan in een rij op de grond, voor ieder kind één. Het boomzaadje in hun kinderhand mag in het zakje aarde gestopt worden. En dan geven ze als klas het plantje iedere dag water, zodat het boompje groeit. Ieder zijn eigen boompje wat over 2 maanden mee naar huis mag. En wat ze dan samen met hun ouders kunnen planten naast hun huis.

Voor de jongsten zoals Brave is deze ‘boomplantdag’ de eerste keer en hij vindt het reuze interessant. Nog niet helemaal snappend wat hij doet, volgt hij toch keurig de instructies van de juf. En dan met een gietertje water schenken, dat kan hij wel. ‘Jouw boom hoor Brave’ zegt de juf nog ….
Maar hij hoort het niet, hij is in gedachten verzonken; ‘Dit is vet cool, dit ga ik vanmiddag aan pappa vertellen’.

Gietertje.JPG

Deel dit bericht:

8 reacties op “Wat aandacht krijgt groeit”

  1. Wat een prachtig en ontroerend verhaal over wondertjes en wonderen die gebeuren… bijzonder en mooi dat jullie daar voor mogen zorgen, die omstandigheden mogen scheppen waardoor het wonder tevoorschijn kan komen. Opnieuw onder de indruk

  2. Lieve Luitjes,

    Tranen over mijn wangen, wat ben ik blij met jullie goede hulp in Ngara en Malawi!1
    Die Angela wat een geweldige “Kick Start”heeft zij gekregen op FloJa…….
    Liefs van Brigitte en pootje van Max

  3. Bij het lezen van jullie verhaal raakte ik ontroerd. Wat is er nog veel te doen en wat bereiken jullie ontzettend veel met wat jullie doen. Ontzettend mooi om zó het verschil te maken!
    Blijf altijd geloven in wat jullie doen, juist als je twijfelt.
    Veel liefs

Reacties zijn uitgeschakeld.

Aanmelden voor de nieuwsbrief?
Klik hier om naar de aanmeldpagina te gaan.
Recente reacties
FloJa Malawi