Ver-Bouwen

Vandaag 7 maart 2017, op de dag dat ik dit blog schrijf, is het precies een jaar geleden dat we alles en iedereen in Nederland achterlieten en ons avontuur in Malawi begon. Bijna onwerkelijk hoe snel de tijd is omgevlogen. En ook bij de Nederlandse overheid zijn we per 1 februari 2017 officieel géén inwoner meer van Nederland. We blijven natuurlijk gewoon Nederlands staatsburger, maar officiële zaken zoals bijvoorbeeld stemmen op 15 maart verloopt nu via een aparte procedures vanuit het buitenland.

Langzaam raken we meer verweven met Malawi en vinden we een ritme.

Zo komt iedere week Eston Bongolo, onze trouwe Malawische vriend, ons een bezoek brengen. Eston is vanaf het ontstaan van FloJa betrokken bij het wel en wee op de Foundation. Hij heeft in het verleden Floor en Jan met raad en daad bijgestaan en tussen hen is in de loop der jaren een mooie vriendschap ontstaan.

En ook tussen ons en deze goedlachse man is een bijzondere klik. Een open, intelligente man die geen blad voor de mond neemt. Die zich heel kritisch kan uitspreken over wat er in zijn land en met zijn landgenoten gebeurt. Geen enkel onderwerp mijdend kun je met hem altijd een eerlijke dialoog voeren. Dat helpt ons Mzungu’s (= blanken) enorm. Zeker als het gaat over cruciale onderwerpen en ingewikkelde cultuurverschillen waar we soms met ons gezonde verstand niet bij kunnen. Zo leren we over en weer van elkaar om met andere ogen naar de wereld om ons heen te kijken.

Hij slaat voor ons bruggen naar de dorps-chiefs en verschillende school comités. Hij wendt zonder schroom zijn netwerk aan (en geloof me die is groot) zodat wij onze doelen kunnen bereiken.

Vaak op zondag in de namiddag komt hij, zoals hij dat zelf noemt, een ‘christmas drink’ halen. Eén of twee glaasjes 🙂 (gekoelde) rode wijn, terwijl we over het Malawi meer kijkend, praten over de dingen van alle dag. We vertellen over en weer onze belevenissen, onze successen en zorgen. Opgeleukt en aangedikt met plaatselijke roddels, nieuws over de schandalen in de politiek, verhalen over hekserij en de lachwekkende extremen in onze cultuurverschillen.

Zijn wekelijkse bezoekjes schoten er echter de laatste weken een beetje bij in. Meestal maakt hij dat weer goed met een kort telefoontje, waarin het lijkt of het vooral gaat om het horen van onze stem. En als alles met iedereen in orde is alleen een kort gedag zeggen. Alles bij elkaar een minuut durend belletje wat hij steevast afsluit met: Yaah, see you soon….!

Maar Eston is, als zovele Malawiërs, de maanden februari tot juli druk aan het werk op zijn land. Het is immers regentijd in Malawi en met maar 1 oogstperiode per jaar moet het zaaien, wieden, onderhouden en oogsten juist deze eerste maanden van het jaar gebeuren.
En dus besloten wij hem op zijn maisvelden te ontmoeten. Met eigen ogen zagen we nu welke klus hij heeft te klaren. 3 Enorme stukken land van zo’n 100 x 100 meter (totaal dus 3 hectare) met mais en een bijna evenzo groot veld rijst wat verbouwd wordt. Samen met zijn vrouw. Zij doet de rijst, hij de mais en waar mogelijk hulp van zijn kinderen bewerken ze met noeste handarbeid het land. Zwaar fysieke arbeid waar wij alleen al door er naar te kijken rugpijn van krijgen. Behalve ploegen, waarvoor ossen worden ingezet, gebeurd het zaaien en wieden met de hand. Plantje voor plantje wordt gezet en verzorgd. Iedere dag loopt zijn vrouw bij ochtendgloren, in ongeveer 45 minuten naar het land. Een zak koemest en gereedschap sierlijk op haar hoofd balancerend. Zwoegend op het land, in een temperatuur van rond de 30 graden tot het einde van de middag. En vlak voordat de zon aan de horizon wegzakt, loopt ze dezelfde route weer naar thuis om te koken en haar gezin van voedsel te voorzien.

Per gezin is er iets meer dan een 1 hectare land nodig om voldoende mais (voor een jaar) te kunnen verbouwen. Is er wat financiële reserve dan koop of huur je extra land en verbouw je meer mais voor de verkoop, in de hoop extra inkomsten te verwerven. Wij waren in ieder geval onder de indruk van de moeite en fysieke arbeid die nodig zijn om een gezin van 4 personen te kunnen onderhouden. Het is veel werk tegen toch een vrij lage opbrengst.

Hier in het noorden van Malawi wordt vooral mais, rijst, tabak en cassave verbouwd. En dankzij de gunstige regen van de afgelopen weken, staat bij ons het gewas er momenteel goed bij. Maar het blijft kwetsbaar want er is nog zeker tot mei, regen nodig voor een goede oogst. En per regio zijn er grote verschillen. Dus laten we duimen dat Ngara, regio Karonga dit jaar gespaard blijft en een goede oogst mag binnenhalen.

Gisteravond meldde het NOS journaal dat giro 555 weer geopend was i.v.m. ernstige honger in Afrika. Malawi werd daarin (nog) niet genoemd. Maar dat kan zo maar veranderen. Want naast de dreiging van droogte wordt de maisoogst in heel Afrika nu ook bedreigd door de zogenaamde legerworm.

http://nos.nl/artikel/2156923-zuid-amerikaanse-legerworm-vreet-afrikaanse-maisvelden-kaal.html
Legerworm.jpg
(foto: bron AFP)

In onze eigen groentetuin van 1200 m2, verbouwen we ook wat mais. Enkel vanuit een educatief doel en door de leraren en de kinderen gezaaid. Zo leren de kleintjes wat er allemaal bij komt kijken en herkennen ze waar hun ouders thuis over praten.

In diezelfde groentetuin zijn ook tomaten, diverse bladgroenten, wortel, kool, sperziebonen, aubergine en komkommer te vinden. Alles voor zowel de school en voor eigen gebruik. Maar vergeleken bij de eerder genoemde 3 hectare van Eston, een peulenschil waar we onze handen aan vol hebben.

Op ieder onze eigen manier zijn wij druk met andere dingen. Want sinds februari gaat veel van onze tijd naar het bouwen van een ‘wachtershuisje’, in Malawi heet dat een ‘summerhouse’ en voor de camping een nieuw toiletgebouw.

Het ‘summerhouse’ is een sierlijk met riet gedekt huisje vlak bij hoofdpoort, van waaruit onze nacht- en dagwakers, schaduwrijk en droog ons terrein scherp in de gaten kunnen houden.

Bouwen (2).JPG

Het toiletgebouw komt op de plek waar eerder de 2e B&B stond die mei 2015 is afgebrand. We merken dat er een kleine toename is van campinggasten met overland-trucks, die bij ons van het uitzicht willen genieten. Zodra er nu meer dan 3 auto’s komen wordt het vechten voor de enige douche die we momenteel hebben. Dus breiden we de sanitaire voorzieningen uit met extra douches en toiletten.

Gelukkig hebben we, uit de ‘erfenis’ van Floor en Jan, vakmannen in de arm genomen. Keihard werkende, betrouwbare en gezellige kerels die alle eerdere gebouwen op dit terrein, ons huis en de scholen, samen met Jan hebben gebouwd. Ze komen van ver, uit een lief klein Afrikaans dorp in de bergen, Bunga genaamd. Eventuele Italiaanse associaties met de naam Bunga, zijn in dit geval absoluut niet aan de orde….

Bunga House.JPG

 

Ik beken, ik ken ze eigenlijk alleen bij voornaam omdat dat zo gegroeid is. Wij noemen het trio Philip, Uncle en Baboa. Ze zijn nu al 4 weken bij ons en zoals dat hoort hier in Malawi voorzien we ze van onderdak en eten. Het bouwen in Malawi is een ervaring op zich. Er wordt vanuit gegaan dat jij als opdrachtgever alle materialen en gereedschap aanlevert en uiteraard denken ze mee, maar geenszins vooruit….. En dat is voor ons als voormalige ‘kantoorpikkies’ een uitdaging te noemen.

Andre heeft zich de afgelopen weken bekwaamd in het ontwerpen (met SketchUp) van de gebouwen, de planning en onderhandelen met leveranciers van materialen. Werkelijk een berenklus! En nee, wij hebben geen ‘Gamma’ op de hoek. Alle winkeltjes zitten verspreid over de stad (3 uur rijden) en hebben slechts een kleine voorraad met vaak ook slechte kwaliteit in de schappen. Kortom een uitputtende zoektocht, al shoppend van hot naar her.

Samen met zand voor cement, komen bijvoorbeeld de 9500 handgebakken stenen per ossenkar uit het naburige dorp. Als teammanager van het Ngara voetbalteam, heeft Andre een deal gesloten met de jonge voetballers. Daarbij regelen zij alle stenen, laden ze op en af en begeleiden iedere rit per ossenkar. Al deze arbeid in eerlijke ruil voor de aanschaf van een professionele voetbal en tijdens het werk natuurlijk een hapje eten. Sinds half februari sjokken de ossen nu af en aan ons terrein op, om zo dicht mogelijk bij de bouwplaats het benodigde materiaal te deponeren.

En dan nog niet gesproken over de stapels kozijnen hout en elektra buizen die uit de grote stad moet komen of de loodgieter en elektricien die ingezet worden en hun lijstje (incompleet) aanleveren. Ook deze mannen zijn vaklui. Maar het is noodzaak gebleken heel scherp met ze mee te denken in de aanschaf van alle materialen en de volgorde van bouwen.

Ossenkar.JPG

Daarin moet ik Andre echt als mijn meerdere erkennen. Planmatig en projectmatig is het een kei en ook inhoudelijk verdiept hij zich in het kleinste detail. Ook aan daadkracht ontbreekt het hem gelukkig niet en zo ontpopt hij zich de laatste maand als heuse ‘aannemer’. Waar een aantal van jullie je ooit zorgen maakten of hij zijn ‘ding’ hier wel kon doen en zijn draai zou kunnen vinden; jullie zouden net als ik trots zijn als je hem ziet werken.

Ik leg dan ook met een gerust hart het overgrote deel van deze klussen in zijn handen. Heel fijn want zo heb ik weer tijd om me op de operationele zaken binnen FloJa te richten. Zoals bijvoorbeeld het bijspijkeren van de kennis van onze leraren of de personele wisselingen.

Onze twee tuinmannen Derrick Mchawi en Festus Phiri hebben na respectievelijk 6 en 2 jaar, op gepaste wijze afscheid genomen van de ‘FloJa familie’ en we mogen ons opnieuw gelukkig prijzen met twee nieuwe kanjers voor tuin en onderhoud; Brown Muhango en Anwell Mthali.

En ach, als er zich dan ineens een geboorte aandient van 8 jonge biggetjes, dan ben ik de resterende dag, tot grote verwondering van het personeel (huh.. wat is er zo bijzonder aan een bevalling van varkens…) op de grond naast moeder zeug en haar pas geboren kroost te vinden. Volop genietend en de wonderen van moeder natuur aanschouwend.

Kortom ‘Best druk in je eentje’…. 🙂
Biggen.JPG

Zo kunnen we ons dan na een dag vol verwondering, voldoening en hard werken, tot de schemering intreed, traditie getrouw op de veranda nestelen met een drankje. Want alsof het leven hier allemaal nog niet wonderlijk genoeg is, ontvouwt zich iedere dag als het donker wordt een mysterieus schouwspel aan onze ogen. Om ons heen knipperen één voor één kleine laag over de grond zwevende lichtjes aan en uit. Tot zover ons zicht reikt, zien we als bij toverslag duizenden dansende vuurvliegjes als lantaarntjes over het veld schijnen.
Dat zijn momenten om stil van te worden en vooral iedere dag weer opnieuw van te genieten…

Deel dit bericht:

11 reacties op “Ver-Bouwen”

  1. Mooie verhalen weer zitten lezen de laatste tijd (eerlijk is eerlijk, ik spaar ze altijd een beetje op en lees er dan een aantal achter elkaar… tja). Bijzonder blijft het wat jullie daar allemaal meemaken aan gewone Malawiaanse situaties!
    En wat fijn dat je ook de minder mooie kanten, de zorgen en knelpunten van jullie zijn daar, voorbij laat komen.
    Dat maakt het in mijn ogen alleen maar mooier en stoerder enz wat jullie daar doen.

    Zoals je op FB voorbij zag komen. pas met Marleen een projectbezoek afgelegd in Hongarije. Zou ik ook best in Malawi willen doen, maar dat blijft voorlopig toch echt ‘een vlucht’ te ver 🙂
    Heel veel werkplezier en – succes met jullie leven en werken daar en tot de volgende blog!
    lieve groet,
    Rienk

  2. Hoi André en Paulien,
    Jullie zijn lekker bezig. Een mooie blog over de dag-dagelijkse bezigheden daar. Dan heb je het inderdaad best druk in je eentje! Gelukkig helpt André ook mee😀
    Ga zo door en tot snel in Nederland.

  3. Bewondering en respect voor alles wat jullie ondernemen. Een eye opener voor iedereen die Rijdende Rechters nodig hebben om hun problemen op te lossen.
    Mooi dat jullie ons op de hoogte houden van de werkelijke wereld, waarin je elkaar nodig hebt om te kunnen leven…

  4. Hi Andre en Pauline, ik ben de schoonzus van Jan en Sandra Verduin. Ik wilde jullie even laten weten dat ik met veel plezier en bewondering jullie stukjes/blogs lees. Zet m op daar!!!
    Groetjes Marjan

  5. Hoi Paulien
    Wat een leuk stuk heb je geschreven! Ik heb het met plezier gelezen. Wat heerlijk dat je dagelijks van de ‘kleine’dingen kunt genieten…….
    Niet lang meer tot jullie vakantie…..Heb je er al zin in? Tot die tijd natuurlijk nog hard werken!
    Hartelijke groet
    Petra

  6. Steeds bij het lezen van jullie enorme inspanning op ieder voorkomen hobbeltje, bobbeltje of probleempje positief of negatief, voel ik een soort nederigheid. Ongelooflijk wat een extreme overdadige rijkdom we hier hebben terwijl jullie daar gewoon ieder dag te dealen hebben met het reilen en zeilen en het welzijn van de mensen om jullie heen, inclusief jullie zelf. Bijzonder dat ik dit steeds weer mag meelezen en beleven. Blij dat ik een heel klein beetje kan ondersteunen. Ik houd mijn vingers en tenen gekruist dat dat enorme wormachtige gevaarte jullie terrein ontziet en voorbij zal gaan. Een lieve groet van ons allemaal en tot in April!

  7. Wat weer een mooi verhaal Pien! Ik zie alles zo voor me.. jammer dat Festus en Derrick weg zijn!! Moet ik de nieuwe mannen ook weer ff inwerken?? … of juist niet? Nou ja.. maar inderdaad, Andre zijn drive en ambitie kan ie heel goed kwijt in Floja. Dat was ook mijn conclusie tijdens ons bezoek.
    De groeten aan Mr. Bongolo

    1. Jaaaaa Rob gelukkig heeft Derrick jouw ‘lessen’ overgedragen hoor. En ehhhh namens Eston nog bedankt voor jullie kaartje! Pittig.

Reacties zijn uitgeschakeld.

Aanmelden voor de nieuwsbrief?
Klik hier om naar de aanmeldpagina te gaan.
Recente reacties
FloJa Malawi